De fantastische geboorte van Jens Windey

Verslag door Kim

Verslag door Koen

We zaten op ons gemak met ons drieen te genieten van een late lunch. Tegen halfdrie gingen we naar het strand gaan waar we afgesproken hadden met vrienden. Het was prachtig winterweer vandaag ... Sydney winterweer weliswaar, dus ongeveer 20 graden ...

Ik was die morgen opgestaan met rugpijn, en had het er net nog over gehad met Koen dat het niet wegging ... Ergens voelde ik wel dat het geen gewone rugpijn was, maar het drong toch niet helemaal door. Maar toen ik plots een gulpje water tussen mijn benen voelde stromen was er geen twijfel meer: “Koen, mijn water is gebroken.” (14u15) Snel naar het toilet en ja, geen twijfel mogelijk.

Kim 'klaagde' - ze klaagt nooit echt - al heel de week over Braxton-Hicks, maar dat ging bij mij blijkbaar van het ene oor naar het andere. Toen ze plots zei dat haar water gebroken was kreeg ik een deja-vu, gelukkig was het deze keer geen middernacht en was ik uitgeslapen. Ze was het niet zeker, want veel verlies had ze niet, maar de bevestiging kwam al vlug genoeg.

Maar we waren er klaar voor. Ik ging nog eens kijken of ik nog iets in mijn valies moest steken om naar het ziekenhuis te vertrekken, en daarna belde ik de vroedvrouw. Ze raadde me aan om een pijnstiller te nemen en nog even in mijn bed te kruipen voor de weëen goed en wel begonnen.

Veertien uur of zoiets duurde het bij Roosje, ik maakte me dus nog niet te druk. Jens was wel 2 weken te vroeg en qua planning met het werk was een extra weekje welkom geweest. Maar Kim was er klaar voor, ons huisje was er klaar voor en dus ik eigenlijk ook. Kim dus naar bed en ik op mijn gemak huisvadertje spelen: tafel opruimen, met Roos spelen, toch even kijken of de valies klaar staat.

Zo gezegd zo gedaan. Maar ik lag nog maar in bed toen de eerste weëen opkwamen, dus veel slapen ging er niet meer van komen. (14u50)
De weëen werden al snel vrij sterk ... en de tijd tussen de weëen werd al snel korter. Een twintigtal minuten later besliste ik om de vroedvrouw terug te bellen om haar te laten weten dat ik dacht dat we waarschijnlijk wel binnen 1 a 2 uur in het ziekenhuis gingen zijn. (15u10)

Boven was het verrassend stil, toch even gaan kijken. Kim was helemaal geconcentreerd en liet alleen weten dat ze wel een glas water kon gebruiken. Verder niks om me zorgen in te maken. Kim ging een seintje geven wanneer ik Stef en Lindsey moest bellen. Aangezien ze zich in stilte wist te behelpen was ik gerust gesteld: dit kon nog een tijdje zo doorgaan. Terug naar Roosje dus.

Ik hoor Koen en Roosje beneden spelen ... niets aan de hand daar. En dat geeft me kracht. Roosje denkt gewoon dat haar moeke boven een dutje aan het doen is.

De volgende wee was weer zoveel sterker ... Waar ik vorige keer bij Roosje een uur over deed, was nu gewoon 1 wee later. Het ging snel. Ik riep Koen en vroeg hem om Stef te bellen die op Roosje zou passen tijdens de bevalling. (15u30)

Ik hoorde Kim aan de trap roepen. "Koen, bel Stef maar vlug, de weëen komen om de 5 minuten". Aj, 5 minuten, da's al vlug, dacht ik. Stef en Lindsey kwamen 20 minuutjes later toe. "Sorry, veel verkeer, we vertrokken nochtans direct." Mijn eerste gedacht was dat ze te vroeg waren want ik was net Roosje in haar bed aan het stoppen. Vlug weer naar boven en Roos toch in bed. Ze schreide maar ik hoopte dat het wel zou overgaan. 15u50 toonde de klok al.

De volgende wee was ongelooflijk sterk en toen dacht ik echt ... ik hoop dat ze hier snel is want het wordt tijd om te vertrekken. Ik belde ook opnieuw naar de vroedvrouw om te zeggen dat we binnen het halfuur gingen vertrekken.

Een tiental minuten later komt Koen naar boven om te vragen of het gaat. En het enige dat ik zei was dat ik hoopte dat Stef daar snel zou zijn. Koen besliste dan om Roosje in haar bedje te steken. Roosje huilde. Toen kreeg ik het enorm lastig. Het gehuil van Roosje en het besef dat ik die enorme pijn misschien 10 uur ging moeten volhouden ... de moed zakte me in mijn schoenen. Ik was blij alleen te zijn, maar voelde me zo ongelooflijk machteloos. Ik had toen waarschijnlijk al bijna 10 cm ontsluiting maar dat besefte ik niet.

KLOP-KLOP. (15u50) Koen, Stef is beneden. Dju, juist te vroeg, hoor ik Koen zeggen ...

Koen komt naar boven en vraagt of hij nog iets kan doen. En ik zeg hem dat ik vergeten ben om mijn tandenborstel te pakken ... (as if that mattered!). Koen loopt om alle gerief bij elkaar te rapen. Een paar minuten later komt hij terug naar boven en vraagt me welke broek ik wil aandoen. Hij gaf me de keuze uit 2 ... Een roze pyamabroek of de broek die ik die dag droeg ... Ik zag me al lopen met die roze pyamabroek naar het ziekenhuis ... Modebewust tot op het laatste moment! Koen hielp me mijn broek aan te doen. Ik zei hem dat hij alles in de auto moest steken want dat ik van boven direct in de auto wilde.

Roosje zat in bed, Stef en Lindsey waren er, we moesten vertrekken. Kim's toiletzak was niet gemaakt, vlug vlug. Ik stopte ook nog wat drinken en eten in de frigozak, voor het geval we in het moederhuis nog een lange avond tegemoet gingen (echt? met weëen om de 5 minuten ? - waar zat ik met mijn gedachten?)

Ik maakte me zorgen dat ik de trap niet zou afgeraken. De weëen waren zo sterk en volgden elkaar zo snel op ... Koen hielp me. Het lukte net om de trap af te komen tussen 2 weëen door.

Alles zat in de auto, nu Kim nog, ze was in de badkamer verzeilt geraakt. Kim moest een broek aan hebben, verdorie ik wist niet welke broek ze wou dus nam ik ze allebei mee naar de badkamer. "Toch die lelijke roze niet, Koen! Daar geraak ik nooit in" Goed goed, we geraakten de trap af tussen drie weëen, en ik hielp Kim haar schoenen aan te doen.

Beneden moest ik nog een wee opvangen en dan naar de auto. Aan de auto voelde ik dat het te laat was. Ik vroeg Koen de vroedvrouw te bellen om haar te zeggen dat ik moest persen. Het was te laat.

Volgende pauze hobbelden we naar de auto. Kim aarzelde. Ik moest de vroedvrouw bellen, ze voelde alsof ze moest persen. Het was 16u03.

Koen besefte niet wat er gebeurde. Hij belde de vroedvrouw en legde uit dat ik weëen had en dat we naar het ziekenhuis gingen komen. (16u03)

De vroedvrouw -Beck-, die had ik nog niet ontmoet. En Kim zei dat haar vroedvrouw nu een vervangster had. Daarnet was het wel nog Beck aan de telefoon. Ik beld Kim's laatste gespreksnummer en 'Beck GSM' verscheen op het scherm... maar iemand anders nam op. Ik was in de war, dat was misschien die vervangster, had die al met Kim gebeld? Kende Kim die? Ik probeerde de situatie uit te leggen tot Kim's ergernis. "Need to push" riep Kim, waarop de vroedvrouw -niet Beck- antwoorde dat we de ambulance moesten bellen. Ik gaf de GSM dan maar aan Lindsey. Het ging niet om te telefoneren en op Kim te letten tegelijk. Meer nog, Kim was al weer op weg naar binnen.

Nee! Koen, je verliest tijd! Ik draai me om en ga terug naar binnen. Op dat moment beseft Koen wat er aan het gebeuren is.

Ambulance! "Verdorie, die komen nooit op tijd." dacht ik. Ik werd wat zenuwachtig, vooral omdat ik nu begon te geloven dat Kim inderdaad persdrang had.

Ik voel Jens zijn hoofdje volledig indalen en ik slaag erin om de eerste perswee tegen te houden terwijl ik naar binnen strompel. Ik ga naar de zetel in de voorkamer en zet me op handen en knieen. Stef weet instinctief dat ze mijn broek zo snel mogelijk moet uitkrijgen. Ze zoekt een rits, maar die is er niet. Gewoon trekken, zeg ik haar.

Met behulp van Stef kregen we Kim op de zetel. Ze wou haar broek uit en Stef hielp haar. Kim lag ongemakkelijk op haar rug, maar ze wou geen extra kussens. Ik probeerde haar wat gerust te stellen, misschien meer voor mezelf dan voor haar.

Mijn broek is maar net op tijd uit, want daar is de volgende wee. Ik ga op mijn rug liggen en kan Jens zijn hoofdje voelen met mijn hand. Koen zit voor me op de zetel. Ik voel Jens zijn hoofdje en weet dat hij nu gaat geboren worden. Ik wou dit tegen Koen zeggen om hem voor te bereiden: Poepie, de baby komt nu. Want Koen ging hem moeten vangen.

Ik zag de baby's hoofdje direct. Er leek geen weg terug, en van die ziekenwagen geen teken. -KLIK- alles werd klaarhelder. Jens zou hier geboren worden en ik ging maken dat dat geen probleem zou zijn. Ik had geen schrik meer, niet dat ik wist wat ik deed maar ik had het toch al eens meegemaakt met ons Roos en ik herinnerde me ook het hoofdstuk 'noodbevallingen' uit mijn boek 'Zwangerschap voor vaders' dat ik gelezen had voor Roosjes geboorte. Prioriteit nummer 1: Kim gerust stellen.

Koen is de rust zelve en probeert me gerust te stellen: je moet het niet tegenhouden, dat is de natuur, alles komt wel goed. En zo voelde het ook aan ... Ik had geen schrik, het voelde allemaal goed aan. En ik was opgelucht om te horen dat Koen het ook zo zag.

Ik zag de kruin van het hoofdje dus. Ik zag plots ook de navelstreng, als een lijn over de kruin lopen. Even had ik schrik dat de navelstreng rond de baby's nek zou zitten. Niet dat dat een drama zou zijn, ik zou de wel loskrijgen dacht ik. Maar voor ik het wist zat zijn hoofdje er helemaal uit. Van de navelstreng geen zicht meer. Hij hield zijn ogen en mond stijf dicht geknepen en maakte alleen maar een paar grimassen.

"Ik kan zijn hoofdje zien schatje. Stef, haal handdoeken, veel handdoeken en kook water." zegt Koen. Ondertussen hoor ik Lindsay bellen met de ambulance.

De wee neemt toe in kracht en ik voel die eerste ontlading ... Zijn hoofdje is er uit, hij ziet er goed uit schatje. Alles komt goed.

Ik krijg even pauze, maar niet lang ... maximum een minuut. Ik hoor Lindsay op de achtergrond zeggen tegen de ambulance “the head is out”.

Met het hoofd eruit kregen we wat pauze. Ik stelde Kim nog maar eens gerust dat het hoofdje er was en er alles goed uitzag. Ik was niet zeker van de kleur, maar hield dat voor mezelf. Een scene van een oude film (western?) schoot me te binnen: een groot antiek bed in een kamer met houten muren en vloer. Een vrouw op het bed heeft pijn en twee andere vrouwen staan ook in de kamer. Een van de vrouwen stroopt haar mouwen op en vraagt de andere om 'plenty of clean sheets and boiled water'. Ik stuurde Stef om extra handdoeken -die ze gelukkig wist te vinden- en zei ook water te koken. Ik had geen flauw idee wat we met het kokend water moesten aanvangen, maar was toch gerustgesteld dat ik de waterkoker hoorde pruttelen.

Het hoofdje was eruit, en verder gebeurde er niets. Het leek een eeuwigheid te duren. Jens ademde niet... maar dat was normaal, niet? Hij had tenslotte nog zijn navelstreng voor vers bloed. Had Roosje niet heel lang in het geboortekanaal gezeten zonder ademen? Het hoofd erin of eruit... dat kon toch geen verschil maken? Allemaal gedachten die door mijn hoofd raasden en die ik weigerde uit te spreken. Kim gerust stellen was belangrijker. Bovendien was de ambulance onderweg. Ik was niet zenuwachtig, maar de adrenaline schoot door mijn lijf.

De volgende wee komt eraan. Het duurt niet lang en ik moet zelf niet persen ... Het gaat vanzelf ... Jens wordt geboren. (16u09) En Koen vangt hem op ... Dr Koen!

Jens begint onmiddellijk te huilen. Lindsay is op de achtergrond nog aan het praten met de vroedvrouw. Hij hield haar gans de tijd op de hoogte. De ambulance was op weg.

Kim was redelijk op haar gemak. Zonder waarschuwing kwam Jens er plots helemaal uit. Hij glibberde er in 1 vlotte beweging uit, samen met heel veel vruchtwater. Ik ving hem op: hoofdje met een hand en zijn lijfje met mijn andere hand. Wat was hij een klein ventje... enne... een echt ventje zag ik ook direct. Ik hield hem tegen me en samen met Stef kregen we hem in een keukenhanddoek gewikkeld. Hij zag er goed uit: spartelde een beetje en begon ook bijna direct heel zachtjes te roepen. Perfect! Ik moest hem zelfs niet onderste boven houden en op zijn poep slaan (as if). Ik moest geen slijmpjes weg halen, alles ging vanzelf. Maar wat nu? Ik hield Jens vast, Jens hing aan zijn moeke vast met een verlengsnoer (navelstreng) en zijn moeke lag in de zetel. Ik kon dus geen kant op met mijn nieuwste aanwinst. Eeummm... "Geef hem aan mij", zegt Kim vanzelf. Juist! Natuurlijk! Slim hoor Koen. Opgelucht gaf ik kleine Jens aan zijn moeke. Ze zag er zo gelukkig uit en legde hem direct op haar borst. Nu was ik helemaal opgelucht. Stef vroeg Lindsey hoe laat het was: 16u10. Jens was dus een minuut eerder geboren.

Maar ik heb alleen oog voor Jens ... Hij ziet er goed uit. Roze, huilen, Apgar 9 voor mij! Koen wikkelt hem in een handdoek en ik vraag om hem aan mij te geven. Hij is zo perfect. Ik leg hem aan mijn borst en quasi onmiddellijk begint hij te zuigen ... Onze Jens ... Hij hing nog aan de navelstreng en hij dronk al melk bij zijn moeke.

Even dacht ik aan wat het volgende was dat moest gebeuren: navelstreng knippen natuurlijk. Waarmee moest ik die afbinden? Maar toen herinnerde ik me dat daar geen haast bij is. Sommige mensen wachten daar zelfs met opzet wat langer mee 'Delayed cutting' heette dat in de les. Ik hield mezelf voor dat Kim gerust een half uur zo kon blijven liggen. En de ambulance was onder weg. Waar bleef die trouwens? Te laat zoals voorspeld... tot ik ze zag parkeren. Ik deed teken aan Stef en ze liet hen binnen. Ik maakte plaats voor hen en was opgelucht... wat net gebeurd was begon nu maar langzaam tot me door te dringen en even kreeg ik het er lastig mee.

De ambulance was er snel. Koen zag ze eerst en ik voelde opluchting. Alles was goed gegaan en nu was de ambulance hier om over te nemen. We hebben het goed gedaan! Wat een team! Wat een belevenis.

De ambulanciers hielpen met het klemmen van de navelstreng en ik mocht knippen (de schaar zit nu in ons naaidoosje!). Daarna mochten we met ons drieen mee in de ziekenwagen naar het moederhuis. De placenta moest er nog uit en moeke en de baby moesten toch eens bekeken worden door een persoon met verstand van zaken -geen ingenieur dus-. Roosje sliep verder, zich van geen kwaad bewust. En toen we diezelfde avond alweer naar huis kwamen (!) was Roos alweer naar bed. Ze zou pas de volgende ochtend haar broertje voor het eerst zien. Stef en Lindsey hadden niet alleen op Roos gepast zoals het plan was, maar ook geholpen met de bevalling en ons huisje opgeruimd (!) tegen dat we terug kwamen. Kim en ik voelden ons alsof we de mooiste cadeau hadden gekregen die er bestond.

Stef, I know you will try to read this. It is your story as well as ours. We cannot thank you and Lindsay enough for sharing this wonderfull experience with us. You were truly amazing!

Ons baby'tje was dus geboren bij ons thuis:

• Naam: Jens Yorick Windey
• Geboorte datum: 01 augustus 2009
• Gewicht: 3,29 kg
• Lengte: 52 cm

Met dank aan nonkel Daniël voor de taaltip.