Snowy Mountains - Canberra

Public Holidays - feestdagen: een Godsgeschenk. En in het geval van Pasen is dat nog letterlijk te nemen ook. In tegenstelling tot Onze Lieve Heer gingen wij niet naar de Dood en terug, 't was slechts naar Canberra en terug. Canberra lag echter in dezelfde sfeer... maar ik loop voor op de zaken.

Reisweg, voor diegenen met een kaart: Sydney-Wollongong-Bega-Cooma-Kosciuzko National Park-Canberra-Sydney.

Goede Vrijdag
Naar gewoonte laat uit bed, brunch om 's middags niet meer te moeten eten, en dan op weg naar het zuiden. Alles gaat vlot tot voorbij Wollongong, daar staan we plots in de file: de 2-vaks autostrade stropt dicht in een 1-vaks slingerbaantje.... file... 't is niet mogelijk. Gefrustreerd geraakt een mens ervan. Dit, gecombineerd met het late vertrekuur zorgt ervoor dat we niet tot in 'Mystery Bay' (net onder Narooma) geraken om te kamperen. We rijden nog een uur of 2 in het donker door ('t is hier al donker om 18u). Een km of 30 voor Batemans Bay: we rijden in het zwart van de nacht door een groot bos (Murramarrang Nat. Park): hoge bomen, dichte begroeiing links en rechts van de weg. Wanneer we een zijwegje willen inslaan op zoek naar het strand, waar volgens ons boek een camping is met wilde kangeroes, slaat de mist ons rond de oren. Donker, mist, onverharde weg, hoge bomen en verhalen over Roodkapje doen het zelfvertrouwen geen goed. We keren de kar en rijden verder over de verharde baan. 5 km verder: een klein tankstationneke, in het midden van de jungle. 2 Happy faced en enthousiaste Ozzies verkopen er nafte, frieten, hot meat pies en visgerief. De goede raad komt gratis bij het eten dat we bestellen: alle campings zijn vol in de buurt, hij belde al voor anderen rond. Al was Kim niet zwanger, we voelden ons verdacht veel zoals die twee arme sloebers van ouders die 2006 jaar geleden in Palestina naar de stal verwezen werden. Oplossing: wildkamperen: Ozzie-man verwijst ons naar een verlaten stukje strand, niet ver van een van de campings. 'Kwestie van morgen op tijd uw boeltje te pakken, voor de ranger u betrapt.' En ik die dacht dat de boswachter aan onze kant stond in het sprookje. Enfin, zo gezegd zo gedaan, we kregen zelfs een tel. nummer mee voor noodgevallen (niet erg nuttig als de gsm niet werkt).

Stille Zaterdag
Zon komt op boven het water, golven kletsen tegen de rotsen, de koffer-slaapkamer ruikt naar rusteloze dromen en .... de wallabies grazen op het strand.100'en foto's hebben we ervan... de beestjes zijn niet echt schuchter en bijzonder fotogeniek. Je krijgt er zowaar een goed humeur van.

Bed vlug opgeruimd en dan als 'gewone' toerist ontbijtje aan het nemen wanneer de ranger passeert. Of we een vergunning hadden gekocht aan de automaat aan de ingang van het park? Nee meneer de ranger, dat deden we niet. Geen pasgeld, zie je (en zeker niet omdat die maar 1 dag geldig is en we daar al van de vorige avond staan...). 'Geen paniek: kom straks langs mijn bureau en ik verpats er u alsnog 1'. Uit goodwill kochten we dan maar een pas voor een heel jaar toegang in alle parken in NSW.

Verder, verder naar het zuiden moeten we, langs de kust: tot Mystery Bay, ons oorspronkelijke bestemming.Mooi mooi, geen dolfijnen zoals Martin zei, maar toch de moeite voor een kort zwemmetje alvorens we de outback induiken.

Cooma, ooit de meest metropolische stad van Australië: tijdens de '60 en '70-jaren, legde Australië een enorm netwerk van stuwdammen, tunnels en elektrische centrales in de Snowy Mountains. De grootste van de 2 bergenzones van het land. Ingenieurs en bouwvakkers van rond de wereld logeerden in Cooma tijdens dit gigantische bouwproject. Vandaag telt Cooma een 8000-tal inwoners: gepensioneerden van toen en mensen die leven van het berg-en skitoerisme. De perfecte laatste stopplaats dus om nog eten, kleren en nafte te kopen voor je de bergen intrekt.

Wallabies heb je blijkbaar in duizend en 1 soorten. Hier een bruinkleurige mama met kleintje in de buidel (kleintjes heten allemaal Joey) en de straat waarin ze woont.

Paaszondag
Koud! Koud! Koud! Was het vannacht. Op deze hoogte > 1000m) vriest het blijkbaar al 's nachts. Twee paar kousen en een pull vormen nauwelijks genoeg bescherming in de enkel-lagige tent die onze Rangie geeft. Nooit sliepen we zo dicht bij mekaar. De paaszon warmt alles snel op. Getoaste paasbroodjes, warme thee en chocola vormen het perfecte recept op een ochtend als deze.

Dan gaan we verder, eerst nog langs een groot stuwmeer waar het peil heel laag staat na de zomer en waar de meeste toeristen komen om te vissen op forel.

Volgende etappe: Kosciuzko National Park. In 2003 hield een grote brand lelijk huis in de hele streek rond Canberra. Het park deelde in de klappen. De natuur is flexibel, recupereert, maar grote stukken van bos komen niet meer tot leven en moeten wachten tot de kleintjes overnemen. Droevig zicht, maar zoals Onze Here zijn leven gaf voor de menschen, zo herrijst een nieuw bos uit de as van het oude!

De activiteit van de namiddag: zwemmen in de 'thermal pools' van de Yarrangobilly Caves. Diep uitgesneden uit de hoogvlakte (de décolleté van Lolo Ferrari heeft er niets aan), ligt deze vallei met grotten. Het water borrelt er uit de grond aan een constante temperatuur van 27°C. Dankzij de vlijtige, en enigszind gedwongen, hand van een aantal gevangenen stroomt het water recht in een aangelegd openlucht zwembad: handig.

Nog verder: de 'grote baan' af voor de start van het langste stuk 4x4, recht naar Canberra, dwars door berg en bos. Kamperen doen we deze keer op een ingerichte kampeerplek: midden in het bos, toilet aangelegd, vuurplaatsen aangelegd, en een aantal andere 'bewoners'. Deze keer warmen we ons goed voor aan een kampvuur alvorens in bed te kruipen, we zitten hier nog hoger en het is mogelijks nog kouder.

Paasmaandag
't Was minder koud die nacht. Het kampvuur deed wat het moest doen. Of was het Kim's kookkunst die avond? Het misterie van het luide gekraak in het donker van het omliggende bos werd 's morgens opgelost: wilde paarden. Ik dacht al: die kangeroes maken veel lawaai. Of is er een wild beest in de outback waar ik nog niet van gehoord had? Niet dus... de mens is waarschijnlijk het grootste gevaar bij het kamperen in Australië.

De rit van deze dag is een aaneenschakeling van steile grindwegels, dichte bossen, open vlaktes en griezelig diepe sporen waar je beter niet in verzeild geraakt met de auto.

Verder komen we een riviertje tegen in een landschap dat zo hard op Haute Provence lijkt dat ik eventjes verward ben. We besluiten er te pauseren. Het voelde bijna als thuis aan om in zo een vertrouwd landschap te zitten. Moest je hier gedropt worden, enkel de Eucalyptus bomen zouden je vertellen dat je 19000 km verder van huis bent dan je dacht.

Dinsdag: Canberra-dag
Wat valt er te zeggen over Canberra? Je moet het maar lezen op het net. Onze impressie: dit is een stad zonder geschiedenis, en daarom zonder hart. Aangelegd door mensen: een compromis tussen twee concurrerende steden met als gevolg dat niemand er wil wonen, behalve dan als je voor de regering werkt. De straten zien er verlaten uit, zelfs overdag. Er lopen wel mensen rond, maar er is geen sfeer. Het doet raar aan voor een Europeaan die steden met honderden jaren geschiedenis gewoon is. De stad is goed gepland en ingevuld met allerlei musea, regeringsgebouwen en monumenten. Vandaar dat de 2 grootste musts door ons met een bezoek vereerd werden.

The Australian War Memorial. Dit is een gigantisch museum over, in de eerste plaats, de 1e en 2e wereldoorlog. De slag om Gallipoli blijft immers voor de Anzacs (Australian and N-Zealandic Army Corps) het grootste symbool van moed en dapperheid. Het is als buitenlander niet te verstaan dat je trots bent op je grootste militaire nederlaag ooit. Ik denk dat het gaat over het feit dat voor het eerst in de geschiedenis, deze twee landen zich identificeerden als onafhankelijk land. Een eigen identiteit en een eigen belangrijke overzeese verwezenlijking. Hoe dan ook, Atta Turk gaf ze goed op hun doos. Zo goed, dat ze het maandag nog eens allemaal gaan herdenken op Anzac-day (alweer een feestdag).

Het interessantste van al, in deze musea, is dat je gaat kijken naar je eigen geschiedenis. De verhalen, de foto's, de kaarten: alles gaat over onze achtertuin: van Bachten-de-Kuppe tot Verdun. Zo toont ook deze foto van de baan naar Roeselaere...

Parliament Hill: pas afgewerkt in 1988 is het hartje van het Australische bestuur.Het huis der afgevaardigden, het huis der senatoren, machtige vergaderzalen, bunkers onder de grond.... indrukwekkend bouwwerk en de gids is gratis!

Besluit
Al bij al een drukke 4-daagse, maar eentje dat ons veel toonde van Australië. Typisch het soort uitstapje dat we 2 jaar geleden al wilden doen, maar waar we door gebrek aan voorbereiding niet aan toe kwamen.

Salutos,
Koen