Roos Jana Windey - Geboorte: de feiten

26 December begon net als elke dag in de voorbije 8 maand. Niks bijzonders: Kim was natuurlijk heel erg zwanger maar voelde haar goed. Het zou een rustige dag worden, met een geplande uitstap naar de botanische tuinen, het operahuis en Manly beach per ferry, kortom alles wat we blitz-bezoekers Wouter en Sabine wilden tonen van Sydney.

22u30, man wat zijn we moe... zeelucht en slenteren maakt een mens happy maar moe... tijd voor bed!

Tijd voor bed? Neeje... als een zwangere vrouw met klem bevestigt dat 'het water gebroken is' en dat ze nu, NU, NU naar het moederhuis wil.... steek die slapers dan maar terug in het dozeke.

Om een lang verhaal kort te maken (de rest volgt later wel eens), hier de feiten in telegram stijl:

• 22u30: Water breekt - moederhuis bellen - we moeten er naar toe - valies uiteraard nog niet gemaakt want Roos is maar gepland voor binnen een week of 4. Ja Roos, ja... de naam was al lang gepland, en een dikke proficiat aan de 61% die op een meisje gokte!


• 23u00: Aankomst moederhuis - of we onze verzekering wel geregeld hebben wil de madam van de balie weten, want ze denkt van niet? Is dat nu de moment om daar over te zagen? Ja, 't is geregeld, tot vervelens toe...


• 23u30: Verdict is gevallen: water gebroken, contracties komen langzaam op gang, 2cm ontsluiting en Roos is oud genoeg om geboren te worden... Helaas: te jong voor onze geplande bevalling in het 'Birth Centre'... dan toch een klassieke kraamkamer, en Roos moet continu aan de hartmonitor... geen bad voor pijnverlichting dus


• 00u30: Kim en ik schieten wakker uit een hazeslaapje... we zijn zooo moe... maar de contracties zijn nu echt pijnlijk... en de hartmonitor is een pest... en de vroedvrouw niet echt hulpzaam.... hupakee nog een injectie met antibiotica voor Kim


• 3u30: Die contracties zijn niet te doen... kindje zal nu toch wel snel moeten gaan komen...


• 4u30: Kim en ik in ons eigen wereldje van vermoeidheid, uit het bed tijdens de weeën en dan terug in het bed in de hoop een beetje te recupereren ertussen... of we echt niet in het bad mogen?


• 5u00: 20 minuten zonder monitor toegestaan... Roosje heel gezond en gelukkig dus direct naar de douche... stomme douche, temperatuur niet te regelen... Kim bibbert van de kou en moeite... rap dat kleine bad vol laten... waren we maar in het Birth Centre daar hebben ze zo een mooi ruim bad voor waterbevallingen


• 5u30: Bad is een wonder... Kim kalmeert en krijgt voor het eerst een beetje rust tussen de weeën door... maar of we toch maar uit het bad willen komen want Roosje moet weer aan de moniter... G'domme... gelukkig is haar hartslag nog altijd perfect rond de 130-140 ze is het nog niet moe... in tegenstelling tot andere mensen in de kamer


• 6u30: 3 cm ontsluiting... 3 cm!!??? Waar werkt Kim zo hard voor? 6 uur voor 1cm... belachelijk aan dit tempo duurt het nog 42uur!!! Dit kan zo niet verder... graag een beetje lachgas voor pijnstilling...


• 6u45: Dat lachgas werkt niet jong, zo nen brol... Kim is te gespannen om er goed aan te zuigen... pijndrempel bereikt.... waar is die epidurale? We zijn te moe (24u wakker), fysiek en emotioneel uitgeput... dan toch maar de epidurale...


• 7u15: Waar blijven ze nu? Eerst vragen ze continu of ze pijnstillers wil en als ze er dan eindelijk om vraagt komt de anesthesist niet... ah toch... half uur te laat naar ons goesting... ik verlaat de kamer... heb geen zin om te kijken hoe ze een naald in Kim's rug steken.


• 8u00: Ik kom terug binnen, Kim is in een andere wereld... lachgas slurpend, glazige blik, darmkes en kabeltjes maken haar tot een patient... maar ze ziet er voor het eerst gekalmeerd uit... da's goed, de nieuwe vroedvrouw is ook veel beter voor Kim.


• 10u30: volledige ontsluiting! hoera! eindelijk... Nog een uurtje en Roosje is geboren... Kim's epidurale werkt nu perfect: geen pijn en toch wat gevoel, ze is zo blij haar benen te voelen... ze mag ook beginnen persen... Nog een uurtje en Roosje is geboren...


• 12u00: Roosjes hoofdje laat zich af en toe zien... Kim is superdapper maar supermoe... contracties volgen mekaar te traag op.... elke 10 minuten soms maar


• 13u20: Geen vooruitgang... Roosjes hoofdje komt en gaat...


• 13u30: Roosjes hartslag begint te stijgen... ze wordt moe (je zou van minder als je hoofd al bijna 3uur gepletterd wordt)... de dokter wordt er voor het eerst bijgeroepen


• 13u45: dokter is erbij... klassiek geschoolde man... bazig en kordaat... benen moeten in de beugels, situatie wordt bekeken... de tijd begint te dringen voor moeke en Roosje


• 14u00: dokter prefereert geen tang of zuignap te gebruiken, maar wel een kleine knip, niet om scheuren te voorkomen maar wel om Roosjes hoofdje meer doorgang te geven. De vroedvrouw knipt op instructies van de dokter.


• 14u05: dokter 'beveelt' de vroedvrouw Roosje te doen geboren worden in volgende wee.


• 14u07: laatste wee... Kim wordt hard aangemoedigd... Roosje komt er in 1 keer uit. Wat een zicht! En direct op moeke's borst. Ons Roosje... ze heeft een punthoofd van zolang in het geboortekanaal te zitten... Tsjoepke.


• 14u08: De dokter stopt me een schaar in mijn handen: allez jong knippen he! Pff... diene caoutchoutnen darm is nog glibberig ook... knip, knip... en ons dochter moet het vanaf nu alleen doen!

15 Uur en half nadat Roos haar vruchtzak kapot schopte kwam ze eindelijk op de wereld. Bijna 4 uur persen hebben hun sporen gelaten op moeke en dochter, maar dat is al lang vergeten. Het is onwerkelijk, maar ons Erreweetje is er om te blijven...

Roosje woog 2,665kg en is 46cm groot. Niet slecht gezien haar leeftijd, en daarom mocht ze bij haar moeke blijven op de kamer.

1000 keer bedankt aan de vroedvrouwen voor de positieve begeleiding, aan de dokter voor het kordate optreden wanneer het nodig was en aan Pieter, Sabine en Wouter voor de prachtige Belgische support (niet in het minst geapprecieerd door de papa die de perfecte opvang had buiten het moederhuis).

Vertrouw op je gevoel!

Bedankt voor de berichtjes en het helpen duimen dat onze Bubbers zich toch zou draaien. Verschillende onder jullie hoorden al dat ik twijfelde aan de diagnose van stuit ... Maar als 3 vroedvrouwen onafhankelijk van elkaar met hetzelfde besluit afkomen, begin je te twijfelen aan jezelf.

Het ganse verhaal ...

Vorige week ging ik langs bij de vroedvrouw voor mijn tweewekelijks bezoek. Alles goed ... Bloeddruk nog steeds normaal, Bubbers is gegroeid, en het hartje klopt sterk en regelmatig. "Eens voelen hoe je baby'tje ligt ... Hm ... Dat voelt als een stuit ... Hm ... Het is moeilijk te voelen ... Je buikspieren zijn nog heel sterk!" Sterke buikspieren?!? Zo voelt het in elk geval niet aan als ik moet rechtkomen uit de zetel! "Ben je zeker dat het in stuit ligt? Ik voel duidelijk hardere schopjes bovenaan en de hik is duidelijk onderaan!" Maar 3 vroedvrouwen later, bleef het besluit op stuit.

Die avond maakte ik me toch een beetje zorgen (dat was de avond van de vorige post op onze blog). Ik werd plots afgeraden om nog yoga te doen, moest het rustiger aandoen, enz ... Maar ergens diep in mij geloofde ik het niet ... De dagen erna hebben we dan maar gewoon vertrouwd op mijn gevoel, geen zorgen meer (dat had toch geen zin). Ik moet volgende week al terug om het op te volgen (en eventueel strategieën te bespreken ...) dus dan weet ik het snel genoeg.

Vandaag had ik opnieuw een bezoekje bij de vroedvrouw. Het moment van de waarheid! Ik kreeg een echo deze keer en ... daar zag ik een hoofdje ... onderaan mijn buik! Bubbers ligt niet in stuit! Ergens wist ik het wel, maar ik ben zo opgelucht dat we het konden zien op de echo! En verder ook nog alles in orde. Bubbers is nog altijd zeer gelukkig in mijn buik en wij daarmee ook!

Besluit: Bubbers heeft een stevig poepke! :-) Maar bovenal, vertrouw op je eigen gevoel!

Bubbers in de war

Waar wonen moeke en papa nu?
Boven of onderaan de wereldbol?
Boven, denk ik ...
Ja ...
Ok, dan lig ik goed.

Moeke? Maak je je zorgen?
Waarom?
Maak je je zorgen om mij?
Ik voel me goed!
Ik zit hier goed, bij jou.

Mijn lief Bubke ...
Je bent in de war ...
Moeke en papa wonen in Australië,
dat is onderaan de wereld.
Draai je nou maar om.

Maak nog maar eens zo'n leuke tuimeling.
Eén, twee, hup!
Een extra grote ...
voor de laatste keer.
En dan lig je goed.