Tut-tut-tut

Roosje weent sinds een week in de auto ... Muziek helpt, maar niet altijd. Handje van moeke vasthouden helpt ook, maar niet voor lang. Dus we dachten: een tut! Dat moet helpen.

Eergisteren ging ik op zoek naar een tut voor Roosje. De tuten die we thuis liggen hadden vond ze maar niets. Ik vond een tut van het merk Nuk waar ze zich minder tegen verzet dan tegen de andere. Een klein plat tutje met luchtgaatjes en anatomische rondingen ...

Vooraleer we de tut-truk in de auto proberen, dacht ik eerst thuis wat te oefenen. En het lukt, ons meisje zuigt, maar een minuut later ... Met volle kracht spuwt ze het stuk rubber uit, en begint in een cholère te wenen ... duidelijk van ontgoocheling dat er geen melk uitkomt. Ik probeer het tutje toch opnieuw aan te bieden, maar ze is duidelijk nog niet vergeten dat ze dat 'ding' daarnet uitspuwde omdat er geen melk uitkwam.

Hm ... niet echt een groot succes dus. 's Avonds komt papa Koen thuis en brengt wat quality time door met zijn dochter. Roosje was al gans de dag een beetje onrustig ... darmkrampjes ... Moeke moet iets gegeten hebben wat niet goed verteerde bij Roosje ... Nietsvermoedend neemt papa het tutje, en ik kan mijn ogen niet geloven. Ze neemt het aan als hemels geschenk. Ze tutert er op los, geniet zelfs (?!), en valt in een diepe slaap in papa zijn armen ...

Het is dus niet dat Roosje geen tut wil ... Ze wil geen tut van moeke ... Van moeke wil ze alleen "the real stuff", geen flauw afkooksel! Ze weet wat ze wil ons meisje!