Erreweetje in het land van de Snottepieten

Het was een prachtige dag geweest en Erreweetje lag bij haar moeke nog even na te genieten van de lekkere pap.
“Mijn lief Erreweetje, het is tijd om naar je bedje te gaan,” zei papa.
“Nog één knuffeltje …”
“Ja, ik geef je een hele dikke knuffel terwijl ik je naar bed draag,” glimlachte papa.

Sinds haar avontuur met het Boze Gele Monster, had moeke Erreweetje een zak met heel bijzondere knikkers gegeven. Die zak stond op haar nachtkastje en elke avond voor het slapengaan keek Erreweetje er eens in. Ze waren prachtig. Het was alsof wat binnenin de knikkers zat leefde, het gaf licht en krioelde enthousiast heen en weer.
“Papa, vertel nog eens van de knikkers.”
“Moeke gaf je deze knikkers om je te beschermen. Er zal een dag komen dat Erreweetje nog eens op avontuur zal moeten trekken, zonder moeke of papa. Moeke en papa zouden het liefst altijd bij Erreweetje zijn, maar soms gaat dat niet.”
“Zoals toen met het Boze Gele Monster?”
“Ja … maar nu heb je deze knikkers om je te beschermen. Er zit een klein beetje van moeke in elke knikker. Moeke heeft al veel avonturen meegemaakt en ze heeft elke les die ze leerde op zo een avontuur zorgvuldig bewaard. Zo kan Erreweetje leren van wat moeke al heeft meegemaakt. In elke knikker zit alles wat moeke tot nu toe geleerd heeft, heel hard samengeperst! Zij zullen je beschermen tegen gelijk welk gevaar of gelijk welke uitdaging je tegenkomt.”
Erreweetje was al in slaap gevallen. Papa duffelde haar lekker in en gaf Erreweetje nog een nachtkusje. “Slaapwel, mijn lief Erreweetje. Wacht maar nog even voor je op avontuur trekt.”

De volgende ochtend werd Erreweetje heel vroeg wakker … De zon kwam nog maar net boven de horizon piepen. Erreweetje keek rond zich heen, en besefte plots dat ze niet in haar warme bedje lag. Erreweetje ging in een ruk rechtzitten. Ze was zelfs niet in haar kamer. Ze lag ergens buiten … de grond was drassig en de lucht voelde kil. Papa? Moeke? Er was niets of niemand te zien … behalve de zak met knikkers die ze van moeke kreeg. Was het weer tijd voor een nieuw avontuur zonder moeke of papa? Ze kreeg een beetje schrik, maar ze moest dapper zijn. Met de knikkers die ze van moeke kreeg moest ze vast geen schrik hebben. Erreweetje deed haar rugzakje met knikkers aan, trok de veters van haar schoenen strak, en begon haar tocht naar het onbekende.

Al heel snel had Erreweetje door dat ze niet alleen was. Ze bleef even stilstaan om nog eens goed rond te kijken. En plots … “Een binnendringer in Snotland! Die zullen we een lesje leren!” “Grijp haar!” “Snottepieten ten aanval!” Overal kwamen vieze gele ventjes tevoorschijn met groen, slijmerig haar. Ze waren luid en maakten vieze gorgelende geluiden! Ze waren met honderden! Er was niet veel dat Erreweetje kon doen, behalve … lopen! Op het middaguur werd het enorm warm … Erreweetje begon te zweten, ze had zo’n dorst, maar ze mocht niet stoppen. De Snottepieten zaten haar op de hielen. Het werd alsmaar warmer en Erreweetje voelde dat ze niet verder meer kon lopen. De zak met knikkers werd zwaar om te dragen, maar ze mocht die niet achterlaten want de knikkers zouden haar beschermen. Maar hoe? Ze keek om en ze zag de Snottepieten naderen. Ze mocht niet langer treuzelen. Ze deed haar rugzakje af en liep verder met de zak in haar handen. Plots hoorde ze haar knikkers rollen op de grond. Nee! Haar zak was gescheurd en de knikkers lagen overal verspreid. Ze had geen tijd meer om ze te verzamelen. Ze moest lopen. Lopen! Snel! Ze was zo moe, ze voelde zich zwak. Ze had honger en dorst. Ze kon niet ver meer lopen. Tranen van vermoeidheid liepen over haar wangen. Erreweetje moest slim zijn. Als ze tot bij dat bos kon geraken, dan kon ze haar verstoppen in een struik. Erreweetje liep zo hard ze kon, om zo snel mogelijk van die gemene Snottepieten weg te geraken. Eindelijk bereikte ze de rand van het bos. Toen ze haar verstopt had in de struik, keek ze voorzichtig boven de blaadjes uit. Ze zag dat de Snottepieten stopten op de plaats waar ze haar knikkers verloren was. De knikkers beschermden haar! Waarom had ze die niet vroeger gebruikt ... Ze hoorde de Snottepieten vloeken en stampen op de grond. Er was niets dat ze konden doen, ze waren verslagen en dropen af. Erreweetje was zo opgelucht, ze was veilig. De struik waar ze zich in verstopt had, hing vol met heerlijke bessen. Erreweetje smulde ervan, en al snel zonk ze weg in een heerlijke diepe slaap.

Toen ze wakker werd zat ze op moekes schoot.
“Moeke! Papa!”
Erreweetje was zo blij haar moeke en papa te zien.
“Erreweetje, dat heb je flink gedaan. Die vieze Snottepieten zullen niet snel meer terugkomen! Moeke en papa zijn heel trots op jou!”
Erreweetje was nog altijd een beetje moe van haar avontuur, maar dolgelukkig. Haar oogjes vielen toe … Ze moest geen schrik meer hebben, ze was terug bij moeke en papa. Met een glimlach op haar gezichtje, sliep Erreweetje nog een beetje verder in het beste bedje ter wereld … bij haar moeke op de schoot.