Blue Mountains

Het was alweer een tijdje geleden (3 weken :-)) dat we nog eens een weekendje weggeweest waren en deze keer viel de beslissing op de Blue Mountains. Dit is een bergketen op ongeveer 2 uur met de auto ten westen van Sydney. De Blue Mountains danken hun naam aan de door de dichte eucalyptusbossen blauw gekleurde lucht. Het is een heel uitgestrekt natuurgebied met steile zandsteenrotsen, ravijnen en indrukwekkende rotsformaties.

We zijn vertrokken op zaterdag richting Lithgow. Aan de voet van de Blue Mountains hebben we gepicnict op een schoon plekske. En daar konden we al direct zien waarom ze de bergketen de "Blauwe Bergen" heten, zoals je ziet op de foto.

Net na het 'dorpje' (eerder een kruispunt) Bell hebben we een grindweg ingeslaan. Rangie heeft getoond wat ze waard is en heeft ons langs allerlei schone plaatskes gebracht langs de ZigZag Railway temidden van de Blue Mountains.

Het was uiteindelijk al donker tegen dat we aan ons hotel toekwamen in Mount Victoria. Mt. Victoria is het hoogstgelegen dorp in Blue Mts (1070 m), een klein dorpje dat nog vele typische huizen en hotels uit de Victoriaanse periode heeft. We zijn daar blijven slapen in 'The Manor House' bij Colin en Anette ... een 'guesthouse' met geschiedenis. We werden onmiddellijk goed ontvangen en rondgeleid in het huis.

Blue Mountains is eigenlijk een uitgestrekt zandsteenplateau dat sterk is ingesneden met grote canyons en langgerekte kliffen tot gevolg. Vanop de top van het klif heb je dan ook vaak schitterende panorama's. Op weg naar het startpunt van onze wandeling hebben we een paar keer gestopt om te genieten van het uitzicht ... Echt prachtig.

Rond 11 uur stonden we aan het vertrekpunt van onze wandeling, richting Govetts Leap. Het was een wandeling van een 3-tal uur langs kliffen ... We hadden een prachtig zicht tijdens de ganse wandeling op canyons en watervallen. Eens aan Govetts Leap, dit zijn vertikale kliffen 160 m steil naar beneden, konden we nog meer genieten van een spectaculair zicht. Terwijl we smulden van een koekje en wat water, zagen we ook hoe de combinatie van water en zonlicht een waterval in een prachtige regenboog kon veranderen. We hebben een foto proberen trekken, maar zoals vaak bij natuurverschijnselen is het op foto minder spectaculair.

Als afsluiter zijn we nog naar Mount Wilson gereden. Dit is een klein dorpje bovenop een berg, dat beroemd is voor zijn tuinen. Want ook al is het in Australië volop herfst blijft alles hier groen omdat de eucalyptusbomen (buiten vervellen) niet veranderen van kleur. Maar op Mount Wilson zagen we prachtige herfstkleuren, zoals wij ze gewoon zijn. De vegetatie is wel aangeplant en niet eigen aan Australië, maar 't was toch mooi. Je merkt wel duidelijk dat het een vrij exclusief dorpje is, waar je voldoende geld voor moet hebben om hier een huisje te kopen.

Helemaal op de top van Mount Wilson konden we nog een ander prachtig staaltje natuur bewonderen: the Cathedral of Ferns. Er stond daar een reuzen-Eucalyptus-boom (echt niet te doen!) helemaal omringd door gigantische varens. Het zijn echter geen varens zoals wij ze kennen ... het zijn een soort boom-varens. Ze hebben een lange smalle stam en bovenop die stam staan er varens; bizar, wij hadden dit in elk geval nog nooit gezien. We dachten eerst dat het palmbomen waren, zo ziet het er uit.