Marte

Heuglijk nieuws, en voor een keertje niet vanuit Australie. Op 26 juni werd Marte geboren. Zusjes Lina en Hanne zitten er niet mee verveeld, en papa Hans en mama Mieke nog minder!

Voor de statistieken, Marte:

• woog 3,54 kg
• was 50 cm groot.

Kim en ik zijn supercontent met een extra nichtje en wensen het kroostrijke gezin alvast veel geluk!

Fair dinkum

Het zit er op, de Socceroos liggen eruit. De om en bij 20 miljoen Australiers en 2 Belgen hielden gisteren allemaal hun adem in... 10" voor tijd een pelanty... over en uit. "Fair dinkum" was het enige wat een mens daarop kan zeggen, "Niet te geloven".

Niemand had gedacht dat de 'roos zover zouden geraken. In een land van Rugby varianten allerhande, is een 'no-contact' balsport een vreemd zicht. Geen enkelgrijpen, koprollen of krokodillentranen zullen een Rugby wedstrijd stilleggen. De spelers worden van het veld gestuurd als ze bloeden, en dan nog tegen hun zin.

De Australische voetballers spelen dan ook in teams verspreid over Europa, probeer daar maar eens een nationaal elftal van te maken. Gemeenschappelijke trainingen en groepsactiviteiten moeten het te vaak afleggen van de organisatorische problemen.

Toch is Guus Hiddink -een Hollander, 't moet gezegd- erin geslaagd een team te vormen en een resultaat neer te zetten.

Als bij mirakel, fair dinkum!

Walvissen

Walvissen, whales, baleines, Wale ... en ik veronderstel dat de Inuit er zelfs 100 woorden voor hebben. Ze spreken tot ieders verbeelding, en niet in het minst omdat ze zo verdomd groot kunnen worden. We zien ze niet zo vaak in Belgie, een enkele keer als er eentje aanspoelt op het strand.

In vroegere tijden was er weinig over geweten. Bebaarde zeevaarders deden niet liever dan er een pijpje over op steken, vreselijke beschrijvingen deden dan ook de ronde. Moby Dick, de wrede witte walvis (www), was uiteraard een verschrikking voor volgroeide schippers. Maar de kleine schippertjes krijgen ongetwijfeld evenveel kippenvel als ze horen hoe Pinocchio opgeslokt geraakt door Moby's broer. Recentere pogingen proberen een vriendelijker beeld te schetsen. Maar de Willy in kwestie is er naar verluid niet beter op geworden.

Over orca's gesproken, niet alle walvissen zijn blijkbaar even dikke vriendjes met mekaar. Zo is het goed gedocumenteerd hoe orca's tot een kleine eeuw terug walvisjagers hielpen bij het vangen van bultruggen. De orca's dreven de bultenaars in een baai bijeen als zeeschapen naar de slachtbank. Ze waarschuwden zelfs de vissers dat er wat slachtwerk te doen was. Als ruil kregen ze de lekkere stukjes. Bizar, maar waar.

Bij het lezen van al die curieuse feiten en het zien van prachtige foto's zou een mens zijn tenen al eens beginnen krullen van nieuwsgierigheid. Enig studiewerk toont aan dat Sydney helemaal niet zo slecht gelegen is om ogen in oog te komen staan met walvissen. Vooral bultruggen trekken elk jaar van Antartica naar het Noorden en terug om daar tijdens de winter warmer water te zoeken als moederhuis. Bultruggen zijn speelse rakkers die niet liever doen dan mensen entertainen met hun kunstjes. Een nogal suicidaal trekje als de boot walvisjagers bevat.

Een van de eerst volgende projecten valt dus onder de noemer "queeste naar de walvis". Een eerste poging werd al ondernomen enkele weekends terug tijdens een winderige kustwandeling. Het Royal National Park hebben de Sydney-siders gemakshalve in hun achtertuin gelegd. Spectaculair, het moet gezegd, zeker met het nodige kust-wandelings-weer. De beestjes lieten echter verstek, wellicht omwille van datzelfde weer. Extra kustwandelingen staan op het programma, kandidaat-routes genoeg. En als de frustratie te hoog oploopt na enkele vruchtloze zoektochten, dan kunnen we altijd onze toevlucht nemen tot een 100%-success-verzekerde boottocht; 85$ de man is verantwoord geld in zo een geval.

Voor de geinteresseerde mede-mens is het trouwens aan te raden dergelijk bezoekje aan walvisland niet op de lange baan te schuiven: niet het land, maar de bevolking wordt drastisch kleiner. Diezelfde medemens is er zeker van op de hoogte dat op dit eigenste ogenblik een congres aan de gang is op het eiland St Kitts and Nevis over het al dan niet legaliseren van de walvisvangst op (sommige) walvissen.

De discussies die daar gevoerd worden neigen al vaak naar het morbide. Zo wordt er verhit gesjacherd over de toegelaten duur van de stervensreutel van een walvis. Zo een beest schieten wil wel al eens lukken, maar daarom zijn ze blijkbaar nog niet direct dood. Een gewone harpoen geeft al snel aanleiding tot een 20-minuten durende stuip. Gelukkig bestaat er nu de exploderende harpoen. Snelle dood verzekerd, maar van tijd tot tijd schiet er niet veel meer over om 'wetenschappelijk onderzoek' op te verrichten. De elektrocutie-harpoen is dan weer onvoldoende efficient en onhandig. De brave Jappen melden ondertussen dat de gemiddelde doodstrijd 2 minuten en 30 seconden duurt.

Het zal vriend-spleetoog echter worst wezen. Opgevoed met walvis op het menu in de schoolkantien, zullen ze niet gauw nee zeggen tegen een lekker potje obake in miso soep of een knisperig gefrituurde kara-age.

Laat ons zeggen dat het een wrange troost is dat het recente pcb-gehalte in de gegeerde walvisblubber ondertussen voldoende hoog is om vetsmelter Verkest een voedselverbeteraar te noemen.

Met dank aan de rubberboten van GreenPeace.

Fraser Island

Vorig weekend zijn we naar het grootste zandeiland ter wereld geweest. Een sieraad dat als wereldnatuurerfgoed wordt beschermd met zijn parelwitte stranden, helblauwe zoetwatermeren, en een uniek regenwoud ...

Er heerst op Fraser Island een tropisch klimaat; dus Juni is de beste maand om dit juweeltje te bezoeken ... geen regens meer, niet te warm meer, ... kortom zalig mooi weer. We hadden dit uitstapje al enkele maanden geleden vastgelegd en zijn op zaterdag 10 juni vertrokken met niet minder dan dit in onze gedachten:

Maar na 1u30 vliegen kwamen we toe, en zagen we dit:

Op zaterdag hadden we een halve dag door te brengen op het vasteland, waar we soelaas gezocht hebben in de lokale pub. In Australië heeft elk dorp een 'Royal Hotel'; dit dient als hotel, restaurant, café, en is vaak de beste optie als je ergens gestrand bent in de regen ... Het eten is altijd van goede kwaliteit en het is bijna volledig rookvrij. Maar aangezien het nu niet het moment is om de kwaliteit van de Ozzie Pub te beschrijven, zullen we hier binnenkort eens een aparte 'blog' aan wijden.

Op zondagmorgen (6u40), kwam er ons iemand ophalen van autoverhuur Fraser Magic om ons naar onze 4WD te brengen. Rangie kon niet mee deze keer ... Na het zien van een video van 15 minuten over de gevaren van 4WD'en, mochten we vertrekken. Het veer bracht ons naar het fameuze eiland van 122 km lang en 5 tot 25 km breed. De wegen op Fraser Island zijn onverhard, en vanwege het mulle zand, alleen begaanbaar voor 4WD auto's.

Ook al waren de weergoden ons niet gunstig gezind, toch konden we dit prachtige eiland naar waarde schatten. We hebben hier ongelooflijke dingen gezien, die ons enkel doen watertanden om nog eens terug te gaan in beter weer ...

Kleine meren en grote meren:

Prehistorische bomen en glasheldere stromen:

We hebben geopteerd om te kamperen op het eiland, om de simpele reden dat hotels daar niet te veroorloven zijn. De kampplaatsen waren zeer eenvoudig, maar goed verzorgd. Het terrein is volledig afgezet tegen de Dingo's. Op het eiland komen veel dingo's voor die als je niet oplet je tentje inkruipen om etenswaren te jatten. 's Nachts hoorden we ze als wolven huilen rond de camping. Maar we hebben er jammergenoeg geen gezien.

Na onze eerste nacht op het eiland, moesten we wachten tot 10 uur vooraleer we verder konden rijden omdat het vloed was, en dan konden we niet op het strand. We waren vroeg uit de veren en zijn dan maar begonnen met een stevig ontbijtje: pannenkoeken.

Eens op het strand zagen we dat deze dient als snelweg van het eiland. Je mag hier 80km per uur op rijden ... Het zand ligt heel vlak, maar de vele kreekjes die uitmonden in de zee zorgen vaak voor diepe putten; dus het is toch opletten geblazen. De voorbij-sjezende auto's en de sterke wind maakten een strandwandeling niet echt mogelijk ... dus dan hebben we maar een wandeling gemaakt naar het binnenland ... naar Lake Wabby. Dit meer wordt gevormd door een mega-duin van stuifzand en is zo het diepste meer van het eiland. Als het wat beter weer was geweest, hadden we zeker met onze bodyboard af de duin in het water gegleden ...

Het weer zat niet mee, maar we hebben het niet aan ons hartje laten komen en hebben er nietemin met volle teugen genoten! Fraser Island is een prachtig staaltje natuur. Een droombestemming!