Bubbers-de-astronaut

De echo's zijn fantastisch. We keken er al elke keer ongelooflijk naar uit. We hebben er ondertussen al 3 gehad.


Eerste echo (29 mei 2007, 6 weken zwanger)
Onze huisarts had een echo aangeraden op 6 weken, om te kijken hoe ver we al waren. Met een menstruatiecyclus van 42 dagen doen ze er anders gemakkelijk 2 weken bij ...
Het was nog heel vroeg en we konden zelf eigenlijk weinig zien op de echo. Bubke was nog maar 1cm groot ... niet groter dan een boontje dus ... Maar toch was het ongelooflijk, want het hartje klopte al! Zo klein en al een hartje ... Het klopte nog traag ... 103 slagen per minuut ... maar het was er al ...


Tweede echo (16 juli 2007, 13 weken zwanger)

Koude gel op mijn buik en dan de kop van de echo erop ... Stilte ... Koen en ik hebben elkaars hand vast ... We kijken naar het scherm en dan ... Waaw ... Daar is Bubke! We nijpen in elkaars hand en mijn ogen worden vochtig. Er zit een klein mensje in mijn buik ... Ons Bubke ... Ik kan het niet beschrijven hoe ik me voelde ... Het was fantastisch!

We konden de armpjes en beentjes zien, en zelfs al handjes … Bubke opende zijn mondje ook even … Echt ongelooflijk … Bubke zat geen seconde stil! Springen en draaien en strekken en nog eens springen ... Zo schattig ... Nu al, de schattigste baby van de hele wereld! Na 15 minuutjes genieten van de eerste kunstjes van ons Bubke, vertelde de vrouw van de echo ons dat ze de nekplooimeting niet kon doen omdat Bubke niet lang genoeg bleef zitten. Oeps ... Allez Bubke, flink zijn he. Dat belooft ... dat karakter van Koen komt nu al naar boven ... hahaha! Nog niet geboren en we moeten ons al verontschuldigen voor zijn gedrag! Na een halfuurtje lukte het dan toch ... gelukkig ... Alles is goed met Bubke, en ... wij hebben meteen een video van de echo van 30 minuten! Flink Bubke!


Zelf voel ik nog niets. Bubke doet nochtans flink zijn best! Sinds de echo probeerde ik er wat meer op te letten, of ik iets kon voelen ... Maar buiten de activiteiten in mijn darmen was er niets ... Of toch? Een goede week na de echo voelde ik iets dat anders was ... Of toch niet? Nee, het zullen mijn darmen weer zijn ... Nee ... Nee, het is zeker iets anders. Daar is het weer ... Het voelt alsof er vlindertjes rondfladderen in mijn buik ... maar dat zal ons Bubke zijn die tuimelingen aan het maken is! Ik twijfelde nog enkele dagen, of ik het me niet gewoon had ingebeeld, maar het gevoel kwam terug ... en met de weken werd het almaar duidelijker. Het is een zalig gevoel ... Eerst waren het zachte vlinderkusjes in mijn buik, en geleidelijk aan werden het zachte stampkes ... De eerste keer dat ik een duidelijk stampke voelde, was na de yoga. Ik schrok er van en wist eerst niet goed wat het was. Ik legde mijn hand op mijn buik en daar was het weer ... een stampke binnen in mijn buik tegen mijn hand. De dag erna kon Koen het ook voelen, dat konden jullie al lezen. Ik wou dat ik een foto had kunnen nemen van zijn gezicht toen hij het voelde!


Derde echo (28 augustus 2007, 19 weken zwanger)

Zes weken sinds de vorige echo ... en zo een groot verschil. Bubbers past niet meer op het scherm! We konden alles zien: hartje, ruggegraat, niertjes, maag, kleine hersenen, grote hersenen, enz ... Echt ongelooflijk. We zagen zelfs een oortje! De vrouw van de echo was fantastisch, ze toonde ons alles en gaf een uitleg bij elke meting en benaming. Het gesprek met de dokter achteraf was zeer snel: Alles is in orde met Bubbers! Het was weer een zalige ervaring ... Gerustgesteld dat alles goed verloopt en dolgelukkig dat we Bubbers nog eens konden bewonderen, gingen we een koffie (warme chocomelk voor mij) drinken om nog wat na te keuvelen.


Bubke is niet meer klein ... Bubke wordt Bubbers, want Bubbers is al 20 cm! Bubbers tovert een glimlach op mijn gezicht, elke keer ik zo een klein, zacht stampke voel ... Mijn wolk groeit mee met Bubbers en ik geniet.

Bubke-de-parasiet

Ik voelde me fantastisch, ik liep op een wolkske, maar toen brak week 6 aan ... Deze post gaat over misselijkheid. Hoe het begint ...


Woensdag 30 mei 2007
Deze morgen werd ik wakker met één gedachte in mijn hoofd: Honger! Honger! Honger! Honger! Honger! Honger! Honger! Honger! Honger! Honger! Honger! Honger! Honger!
“Koen, ik ga opstaan. Ik moet eten hebben.”
Nog geen meter van mijn bed vandaan en ik moest kokhalzen. Wooow … Dat is nieuw! Ik ben niet misselijk maar ik moet kokhalzen …
Terwijl ik mijn eten klaarzet in de keuken: kokhals nummer 2 … hmm … Dat zou wel eens vervelend kunnen worden …
Kellogs maakte mijn maagje en daarbij ook mezelf gelukkig. De rest van de dag verliep zonder kokhals intermezzo’s. Ik ben benieuwd of dit vanaf nu een nieuw ochtendritueel wordt.

Donderdag 31 mei 2007
Deze morgen moest ik opnieuw twee keer kokhalzen … maar niet misselijk. Daar kan ik mee leven, houden zo!

Zondag 3 juni 2007
Ik heb slecht geslapen, mijn maag ligt overhoop. Misselijk … Kokhalzen … Ik ben ziek! Of is dit ochtendmisselijkheid? Misselijk of honger … ? Het ligt zo dicht bij elkaar …

Maandag 4 juni 2007
’s Morgens was ik nog steeds misselijk en … kokhalzen! Maar mijn Kellogs Special K ontbijt hielp me al een eind op weg. De voormiddag ging goed. Ik kon gewoon mijn werk doen, maar na de middag lag mijn eten weer op mijn maag. Ik ging dan maar wat vroeger naar huis ...

Woensdag 6 juni 2007
De naam OCHTENDmisselijkheid is echt wel zeer misleidend! Dit is helemaal niet gelinkt aan de ochtend, maar aan de ganse dag!
Ik moet gelukkig niet overgeven … enkel kokhalzen. Bwèèèrk!

Zondag 10 juni 2007
Het toppunt van positief denken … “(Ochtend)misselijkheid is een indicatie dat de zwangerschap goed verloopt.” Joepie!
Koen brengt me nu regelmatig ontbijt op bed: cornflakes met stukjes geschilde appel, havermoutpap met een banaantje, en op de dagen dat ik me wat beter voel soms zelfs eens een boterham met choco! Daar zou ik nog kunnen aan gewoon worden als het echt moet ... ;) ... Ik heb toch chance met mijn ventje!

Maandag 18 juni 2007
Misselijk, misselijk, misselijk ... elke dag opnieuw ... En jammergenoeg, is het niet alleen bij kokhalzen gebleven. Ik probeer me sterk te houden en te blijven genieten van mijn zwangerschap, maar soms heb ik het moeilijk. Koen voelt zich dan machteloos, maar hij kan niet helpen. Dat ontbijtje 's morgens helpt al ongelooflijk veel, meer kan hij niet doen. Het zal wel snel beter gaan ... Nog 4 weken volhouden en dan gaat alles hopelijk beter ... eens het eerste trimester voorbij is. Ondertussen behelp ik me met droge koekjes als tussendoortje en een licht zurige appelsien na elke maaltijd! Dat is het enige dat voor mij echt helpt.


Op maandag 9 juli 2007 voelde ik me voor het eerst beter ... Nog niet zoals vroeger, maar beter ... Het eerste trimester loopt op zijn einde. Gelukkig ging het daarna beter, de misselijkheid ebde stilaan weg. Af en toe kreeg ik nog wel eens een opflakkering als ik iets verkeerd at ... Pizza en vette vis kan ik nog altijd niet verteren. Maar sinds eind juli voel ik me weer fantastisch ... Ik loop weer op mijn fluffy wolk en geniet van elke minuut. Mijn energie is weer volledig terug, mijn buikje wordt ronder en de stampkes worden almaar duidelijker!

Beweging!

Bubbers beweegt!

Kim zegt het al een tijdje... vlinders in haar buik.

En we zagen het op de echo...

Maar deze morgen... voelde ik het zelf! Mijn hand op Kim's buik en... de kleine kwam eens duwen.

Waw!

Koen

Bubke en al het geregel

Het is in België zo en in Australië is het niet anders ... Je bent nog maar pas bekomen van die 4 positieve tests en je kan beginnen regelen ... Kinderopvang, ziekteverzekering, ziekenhuis, welk soort prenatale zorg je wenst, enz ...

Probleem nummer 1: Kinderopvang

Ik ging langs bij verschillende centra voor kinderopvang, en kreeg overal hetzelfde antwoord. “We hebben een wachtlijst van 3 jaar, dus je moet er niet echt op rekenen om binnen het eerste jaar na de geboorte al te gaan werken.” Hoe kunnen ze dat nu menen? Verdienen alle Australische papa’s dan dubbel loon om dit te bekostigen?
Er is echt een vraag-en-aanbod probleem. De prijzen zijn om van achterover te vallen: 75 $ per dag (45 euro) voor de goedkopere! En dan zijn pampers, papflesjes, pap, … uiteraard niet inbegrepen. En daar bovenop is het personeel ook niet overdreven vriendelijk en is de setting zeer onpersoonlijk ... Dit lijkt me niet iets waar ons Bubke gelukkig zal zijn als mama en papa zijn gaan werken ...
Hmm ... we hadden een probleem dus ... Na wat rondvragen bij de vrienden en collega's kwamen we te weten dat de mama van een collega van mij een onthaalmoeder is. Haar naam is Margi, kort voor Margareth. Ik had niet durven hopen dat er plaats ging zijn voor ons Bubke, maar gelukkig gaan een paar kindjes van haar volgend jaar naar school. Het klikte onmiddellijk! Het lijkt me een ongelooflijk lieve en gedreven vrouw. Bovendien is het ook perfect gelegen tussen thuis en het werk. Ideaal!

Probleem nummer 2: Ziekteverzekering

Koen en ik hebben een aparte verzekering afgesloten voor ons verblijf in het buitenland vanuit België. Dit systeem werkt heel goed en we zijn tevreden. Voor een Australiër is dit alsof we onze eigen privéverzekering hebben en het logische zou dan ook zijn dat we voor de duurdere private zorg zouden kiezen. Maar wij ... wij wouden natuurlijk dwarsliggen ... en kozen voor de publieke zorg. Belangrijkste reden, goedkopere en betere continue zorg binnen het Koninklijke Vrouwenziekenhuis ... Wat moet een mens nog meer hebben!?

Maar het heeft blijkbaar toch een vervelend kantje om privé en publiek te mengelen ... Een voorbeeld van een standaard conversatie die we bij elke consultatie al kregen:

"Mag ik uw Medicare kaart alsjeblief?"

"Ik ben niet aangesloten bij Medicare mevrouw, ik heb mijn eigen verzekering."

"Oei ..."
Oei? "Het is ok mevrouw, ik ben in orde met mijn verzekering, het is alleen geen Australische maar een Belgische."

"Ja maar ..." En dan volgen een hele resem potentiële problemen die reeds allemaal opgelost werden ... "... dat betekent dus ook dat je alles eerst zelf zal moeten betalen. Bent u daarvan op de hoogte? Vormt dat geen probleem?"

"Ja, ik ben daarvan op de hoogte, en nee dat vormt geen probleem. De administratie van het ziekenhuis heeft reeds contact opgenomen met onze verzekering en alles is in orde."

Zucht ...

Ik zou zo graag dat stickertje op onze ziekenhuiskaart veranderen ... Nu staat er op Medicare ineligible, wat zoveel betekent als 'geen recht hebben op' ... En dat terwijl we in orde zijn ... Bij ons laatste bezoek vertelden ze ons, dat ze het waarschijnlijk niet meer gaan vragen nu ... Ik hoop het.

Probleem 3: Prenatale zorg

Zoveel keuze ... je houdt het niet voor mogelijk ... In België ga je naar de gynaecoloog en het ziekenhuis waar hij of zijn bij aangesloten is ... en dat is het ... allé dat denk ik toch ... Maar hier heb je enerzijds de keuze tussen publiek en privé ... dan heb je keuze tussen opvolging bij een vroedvrouw, een team van vroedvrouwen, je huisarts, een gynaecoloog (niet gelinkt aan een ziekenhuis en niet noodzakelijk gespecialiseerd in bevallingen), een dokter uit het ziekenhuis of een combinatie ... en tenslotte moet je ook nog kiezen op welk afdeling in het ziekenhuis je wil bevallen en of je al dan niet de optie voor een epidurale wil ... Te veel mogelijkheden en bovendien zijn niet alle opties compatibel met elkaar ... HELP!!!!

Om een lang verhaal kort te maken, na enkele weken uitzoeken wat elke zorg exact inhoudt, hebben we dan toch een beslissing gemaakt ... en tot nu toe zijn we heel tevreden. We kozen voor een team van 5 vroedvrouwen, die we allemaal zullen zien in de komende maanden. Minstens één van die vroedvrouwen zal ons bijstaan tijdens de bevalling. Dit is uiteraard allemaal onder begeleiding van een dokter. Daarnaast kozen we voor de afdeling in het ziekenhuis die gekend staat voor een persoonlijke begeleiding tijdens de bevalling. Vorige week hadden we nog eens een consultatie en konden we luisteren naar het hartje van ons Bubke. Het klonk sterk en gezond, en alles gaat goed.


Alles is geregeld en we kunnen uitkijken naar de volgende bezoekjes bij de vroedvrouw. Die zijn nu elke vier weken, maar worden frequenter naar het einde toe.

Bubke-de-blastocyt en het vage streepje

Nu ons nieuws de wijde wereld ingestuurd is, kunnen we wat meer details geven over de eerste weken met ons Bubke. Thema voor deze post: Hoeveel testen moet je doen vooraleer je gelooft dat je zwanger bent?


Zondag 13 mei, 2007
Het is moederdag vandaag en de dag na Koen zijn 28ste verjaardag. Ik heb al meer dan een week beduidend meer honger dan anders en heb Koen er ondertussen al van overtuigd dat we waarschijnlijk zwanger zijn. Vandaag is de eerste dag dat we het kunnen testen. We kochten een extra gevoelige zwangerschapstest om niets aan het toeval over te laten.
Stap 1: Plas in het potje.
Stap 2: Houd de test gedurende 5 seconden in de urine.
Stap 3: Wacht 5 minuten …
Het controlestreepje kleurt onmiddellijk fel roze, maar er is geen tweede streepje zichtbaar. De test zegt vijf minuten te wachten, dus turend naar het staafje wachten we ‘geduldig’ (?!) af … “Is dat een tweede streepje?” (tuur-tuur-frons) “Nee, ik denk het niet … het is zo vaag.” “We moeten misschien nog even wachten, het is nog maar 3 minuten …” “Mmm, dat is toch precies een streepje …, maar het blijft zo vaag …!”
Hm, zijn we nu zwanger of niet? De handleiding bij de test zegt duidelijk dat, hoe vaag het streepje ook is, een tweede streepje hoogstwaarschijnlijk betekent dat je zwanger bent … Maar wat als het zo vaag is dat je het amper ziet?

Maandag 14 mei, 2007
We gaan wachten tot morgen om nog een test te doen.

Dinsdag 15 mei, 2007
Ok, tijd voor de tweede test … Deze keer kiezen we voor een andere strategie. We laten de test 5 minuten liggen en kijken dan pas. “Dat is nu nog altijd zo vaag!” “Ja maar het is ook duidelijk een tweede streepje.” “Denk je dat we zwanger zijn?” “Ja, ik denk dat we zwanger zijn.” “Het is toch vaag.”

Woensdag 16 mei, 2007
Ik bel vandaag naar de dokter voor een afspraak, maar voor alle zekerheid doe ik toch nog een test en deze keer kijken we na 3 minuten. “Ok, nu twijfel ik niet meer.” “Nee, we zijn zeker zwanger!”

Donderdag 17 mei, 2007
De eerste afspraak bij Dr. Shiner. We overlopen mijn symptomen, de drie positieve zwangerschapstests, en Dr. Shiner vermoedt ook dat we waarschijnlijk zwanger zijn. Voor alle zekerheid, nog een bloedtest en alvast een voorschrift voor een eerste echo op 6 weken.
‘s Avonds kregen we de uitslag van het bloedonderzoek en we zijn voor de vierde keer zwanger! Eindelijk wordt het werkelijkheid en begint het door te dringen … We krijgen een kindje … Binnen 8 maanden wordt ons gezin van twee uitgebreid … We zijn zwanger. We krijgen een kindje!? Gaan wij dat wel kunnen?

Vrijdag 18 mei 2007
Mijn buik is momenteel 76 cm rond, gemeten net onder mijn navel, en ik weeg 62 kg. Hmm ... wil ik dat wel kwijt op het net ...

Maandag 21 mei 2007
Vandaag gingen we voor het eerst samen naar de dokter in verband met ons Bubke. We hebben een uur gepraat met Dr. Shiner. Het is allemaal zo nieuw en dan nog in een ander land! Maar Dr. Shiner is een schat van een man en antwoordde heel geduldig op al onze vragen.


We zijn er aan begonnen ... aan onze tocht ... We beseffen eindelijk dat we zwanger zijn ... Samen, Koen en ik, met z'n tweeën ... en straks met z'n drieën ... Het is een zalig gevoel! We lopen op een wolkje en genieten, met z'n tweeën ... Nog even voor we het aan iedereen vertellen ...