Blue Mountains - 3e keer

Inleiding
Alweer meer dan een maand geleden dat er hier nog iets nieuws gepost werd... het wordt een slechte gewoonte! Niet dat er niets gebeurt hier in het Zuiden, wel dat er andere zorgen onze aandacht vragen. Daarover ongetwijfeld meer in volgende berichten.

Titel van dit bericht: "Blue Mountains - 3e keer". Inderdaad, eerste keer was in 2004 (als ik me niet vergis), 2e keer was eerder dit jaar, en nu gingen we dus een derde keer. Tja... de Blue Mountains zijn nu eenmaal een beetje Dardennen van Sydney: dichtbij en toch veraf ?!

Laat ik beginnen bij het begin: het bezoek van Leander en Kristien. Wie Leander en Kristien niet kent heeft ongelijk, wij hebben dus gelijk. Leander en ik dateren terug van 'den tijd in Leuven', en Kristien? Die kwam mee met Leander en werd een dankbaar aanvulsel van onze Belgische mini-groep in Australie.

L&K, laat ik hen verder zo maar noemen, werden dus onze 2e Belgische bezoek. Hoog-geeeerde (er is geen trema op een QWERTY) gasten uit het Vlaanderland. We kuisten ons huis(je), blaasden de matras op, en gingen ze afhalen aan de luchthaven. Dat is zowat de minimum-service die we onze gasten aanbieden. Ik zal hier verder niet in detail gaan, want de bedoeling was om het over de Blue Mountains nog eens te hebben. Laat het voldoende zijn dat ik jullie vertel dat L&K Sydney bezochten en smaakten.

Dag 1
3 Volle dagen trokken we uit om een echte Blue Mountains (BM) ervaring op te doen. Doel: nog beter, nog avontuurlijker, nog echter dan de vorige keer. En Dag 1 moest in ieder geval niet onder doen. Autostrade tot Mittagong, maar van dan af enkel nog onverharde weg, en dat van luxueus tot zwaar 4x4 tegen het einde van de dag. Eerste bestemming: Wombeyan Caves Volg de link voor meer uitleg, maar de grotten in kwestie zijn naar veronderstelling de moeite. Bij een veronderstelling bleef het, we namen genoegen met de rondhoppende kangeroes tijdens onze picnic. Van hier uit ging het dan in 1 stuk naar Yerranderie, alweer een attractie op zich. Straks meer erover. De route zelf was een weg vol superlatieven: steilst, diepste putten, smalst, meest kronkelend, traagst, schokkendst (letterlijk EN figuurlijk). Enfin, Rangie moest voor het eerst echt haar best doen om er te geraken. Geen tochtje voor de zwakken-van-hart! En de meisjes bewezen dat ze niet van porselein gemaakt zijn.

Yerranderie zelf dan: ons verblijf was er kort maar genoeg om de sfeer van een spookstadje op te snuiven. Vroeger had het een zilvermijn en dat was de enige bestaansreden. Toen de mijn gesloten werd, en 1 van de 2 toegangswegen afgesneden door de aanleg van Warragamba Dam (het grootste drinkwater reservoir van Sydney en omstreken), werd het plaatsje al vlug niet meer dan een herinnering. Een mens met wat geld kocht heel het dorpje op, en nu kun je er dus gaan logeren in bvb. het oude postkantoor. De luchthaven is een strook (niet zo heel vlak) gras tussen de bomen, en verder loopt de enige toegangsweg dood in het dorp... weg is een groot woord trouwens. De moeite in ieder geval, en volgende keer nemen we wat meer tijd voor dit levend museum, waar varanen en oldtimers naast elkaar lijken te leven.

Dag 2
De tweede dag keerden we (deels) op onze stappen terug om dan verder te rijden naar het noorden, richting Blackheath. Het weer zat niet erg mee, met als gevolg dat we blij waren toen we ons logement bereikten vroeg in de namiddag: Potters Cottage. Er valt niet veel te zeggen over dit verborgen verblijfje, behalve dat het rustig en toch strategisch gelegen is en dat het helemaal opgetrokken is uit gerecupereerd bouwafval. Een aanradertje!

Dag 3
Dag 3 was er eentje van physieke inspanning, beloond met een sterk staaltje natuur. Een dagwandeling vanuit Blackheath bracht ons in de vallei waar we in de maand Mei langs klifrand gewandeld hadden. Eerst langs de klif, andere richting deze keer, en dan steil de valei in. Dwars door een stukje regenwoud met watervallen en draken, allez kleintjes toch. In de vallei niet veel te melden, het zicht tussen de bomen is niet ideaal (evident).... behalve dan die ene slang van een goede meter die zich uit te voeten maakte (bij wijze van spreken) tussen mijn benen. Kim, op kop lopende, had het beest blijkbaar doen schrikken en het zag geen andere uitweg dan tussen mijn benen weg te kronkelen.... brrr, beetje schrikken toch. Naar alle waarschijnlijkheid was het een rood-buikige zwarte slang, gelukkig te haastig om in mijn kuit te bijten. Enfin, we lieten er onze picnic niet voor en de terugweg langs de 180m hoge klif met bijpassend hangend moeras was een verdomd spectaculaire afsluiter!

Foto's van dezelfde wandeling, gemaakt door Ozzie Michael vind je hier.